ҳикоя
44-автобусдаман. Соёвур. Тик туриб кетаётганлар ҳам анча. Навбатдаги бекатда иккита ёнма – ён ўриндиқ бўшади. Боядан бери бир боласини кўтариб олган, иккинчисини эрчитиб олган лўли аёл ўша ўриндиқлардан бирига бориб ўтирди. Каттароқ боласи ҳам иккинчи ўриндиққа ўтириб олган эди, ёши улуғроқ кишилар ўтирсин деган маънода лўли аёл камтарлик қилиб, уни туртиб ёнига турғазиб олди. Лекин шу бўшаган ўриндиққа ҳеч ким бориб ўтирмади. Нега одамлардан бирортаси ўтирмаяпти... Албатта, ҳар хил хаёлга борасан. Ё лўли аёлдан бадбўйроқ хид келяптимикин, деб яқинлашдим. Йўқ ундан ҳеч қандай ёмон хид анқимаяпти. Йўқса бу пархез нимадан? Ё лўлидан жирканишяптими? Яна бир бекатгача кутдим, ҳеч ким ўтирмагандан кейин ўзим бориб ўтирдим. Гўёки самимиятимни англатиш учун рол ўйнаб ўтирибоқ лўли боланинг бурнидан беозор чимчиб қўйдим. Лўли аёл эътибор қилмай кетяпти. Ундан ҳеч қандай бадбўйлик келмаяпти, аксинча қалампирмунчоққа ўхшаган қанақадир ёқимли хид келяпти. Шунда мен лўли аёл билан ўзимни солиштира бошладим.
Сендан унинг нима афзаллиги бору нима камчилиги бор? Сенда турлича ниқоблар бор. Унда эса фақат битта ниқоб. Сен ҳозир ишхонага бориб, рол ўйнайсан, ўзингни ишга эрта келган қилиб кўрсатасан. Лўли аёл бундай қилмайди-ку. Сен яна бир турлик ниқобда бошлиққа кечгача ўзингни мажбурлаб “ишчан ходим” ролини ўйнаб берасан! Тағин бир ниқобинга кўра, кимларгадир ўзингни “меҳрибон” қилиб кўрсатасан. Сенинг хуржунинг ясама “илжайган”, “тиржайган”, “жилмайган”, “ўйчан”, “ишчан”, “жонкуяр”, “ҳамдард” ниқобларга тўла. Лўли хотиннинг хуржунида эса боласининг таглиги билан ўзининг эски-туски кийими бор, холос. Сен яна хали кимгадир бажармаган ишингни гўёки “аллақачон бажариб қўйган” киши ролини ҳам ўйнаб берасан бир пас туриб. Лўли аёл эса бундай қилишга ҳеч кимга мажбур эмас. У ҳозир тўғри бозорга боради. Майли у бозорда жой талашиб шаллақилик қилар, майли оғзидан боди кириб-шоди чиқсин, лекин у битта ниқобда-ку. Сен-чи? Автобусда бошқа вақт жой бериш эсига келмайдиган телефон ўйнаб кетаётган анави қизларда нечта ниқоб борийкин?! Ана, қизлардан бири ёнидаги дугонасига илжайиб, ўзини мажбурлаб уни гўёки яхши кўрадигандай қилиб кўрсатяпти. Лўли эса бундай қилмайди, дарров дилидаги тилига кўчади. Наҳот шу лўли аёлчалик эмассан?! Нима биргина устунлигинг иймонми? Қаёқдан биласан, балки унинг ҳам Худоси бордир. Сен қаёқдан биласан, у нимани ўйлаб кетяпти. У кўрингани каби кўринади. Сен-чи? Мавлоно Румий аслинг каби кўрин ё кўринганинг каби кўрин деганда шуни назарада тутмаганмикан?! Аслинг каби кўриниш қўлингдан келмайди, ақалли кўринганинг каби кўриниш ҳам қўлингдан келмайди. Яна лўлиларни мазахлайсан! Ваҳоланки, одамларнинг ичида аслида лўлилик у ёқда турсин, ҳатто иблислик бор, лекин бир-бири билан уришганда “Менга лўлилик қилма” деб қўяди.
Ана, қара, сифат кўзи билан эмас, сийрат кўзи билан қара, атрофингдаги одамлар ўзлари билан юзлаб ниқоблар кўтарволганини кўрасан. Кимдир “меҳрибон фарзанд”, кимдир “ғамхўр ота”, кимдир “маҳбуба”, кимдир гўёки “ошиқ” ва яна кимдир “халол сотувчи”, кимдир “ишончли ҳамкор”, ўзидан бошқа яна ҳеч кимга керак бўлмаса ҳам яна кимдир “пулдор”, кимдир “ватанпарвар”, кимдир “дўст”...
Мана тушадиган манзилинга етиб келдинг. Автобус тўхтади. Нима бўлса ҳам ҳар хил нарсалар ёзиб турадиган олифта ёзармонсан, ҳозир шуларни ёзиб дарров интернетга кириб файзбоғ ижтимой тармоғига жойлайсан. Ичингдаги ёзувчи ниқобидаги Мен “мана ҳикоя ёзиш қанақа бўлади, ўқинглар, лайк босинглар, мен зўрман” дейди ва сенда шунақа фиравнча чиркин мақсад бор. Сен ўзингдан мамнун, гўёки бирор нарсани қойил қилиб бажариб қўйгандай ҳикоянга шарҳ ёзганларни ўқиётган пайтингда, анави лўли аёл эса бозор ўртасида эски-туски матохларини кўтариб, бегидр осмон остида қора-қура болаларини эрчитиб ҳеч кимга ўзини намойиш қилмай тирикчилик қилмоқда...
Шукур Жабборнинг Facebook саҳифасидан