Унинг аҳволи оғирлашиб қолгани ҳақида эшитганимда ўн етти ёшга кираётган эдим. У оиламизнинг энг яқин дўстларидан бири бўлгани учун ақлимни танибманки, исмини эшитиб, ўзи билан учрашиб келганман.
Касби – ўқитувчи. Соҳаси – математика. Билими – ўта чуқур. Мактабда фаолият кўрсатса ҳам, олий математика ва фан янгиликларини теран англарди. Исталган олим билан бу соҳада баҳслаша оларди, фикр айта оларди.
Ибодатни канда қилмасди.
Ўта савлатли киши эди. Секин, шошмасдан, ўта босиқлик билан ҳаракат қиларди. Гапирганда дона-дона сўзларди. Хулоса қилишда кенг фикрларди. Назаримда, у киши ҳамма нарсани биларди.
Ўрис тилиси ўта мукаммал бўлиб, кутубхонасида жаҳон адабиётининг ўрис тилига таржима қилинган намуналари кўп эди. Велосипедни ўнг томондан минарди.
–Болалигимда ўрис мактабда ўқиганман. Сашка билан ўртоқ эдик. Велик минишни менга шу ўргатган. Ўзи чап томонга туриб, эгарга ўнг томондан чиқишимни талаб қиларди. Шу-шу ўнг томондан велосипед миннишга ўрганиб қолганман, – деб изоҳлаб берганди бир сафар.
Унинг ҳамма иши ўнг томондан эди.
Камина билан эринмай гаплашарди. Худди катта одам билан гаплашгандек. Ҳолбуки, қаршисида ўн беш ёшли чурвақа... Ўзининг жиддий муомаласи билан шу чурвақани улғайтириб қўярди.
Унинг гулдай ҳунари бор эди – қандолатпаз. Парварда, пашмак, ҳолва, нишолда – хуллас, ширинликнинг, менимча, ҳамма турини муаммосиз тайёрлай биларди.
Ҳар бир айтган фикри ўз асосига эга бўларди. Айтаётган гапини нима учун айтяпти – у шуни яхши англарди.
Фамилияда ҳамма “..ов” ҳамда “овна” ёки “...вич”лаб қолган кезларда ҳам ўз шарифини “Мирзо” бўлиши учун курашган: Ҳабибуллоҳ Мирзо. Ўғли Ислом туғилганида гувоҳнома бераётган ходима ҳайрон бўпти:
–Мирзо? Что такое это? Мирзаев или... Мирзў?
–Мирзооо, – деб “о”га урғу берибди Ҳабибуллоҳ ака энсаси қотиб.
Миллат деган тушунчанинг моҳиятини Ҳабибуллоҳ ака менга тушунтирган. Керак бўлса, ҳис қилишимга сабаб бўлган миллат нима эканини.
–Ўзбеклигидан уяладиганлар бор. Ўрисча гапиради. Бу нима деган гап? Томиридан узилмоқчи бўлган кўчатга ўхшайди улар.
У кишидан математикани ўрганишга қарор қилдим. Озгина ўргандим. Аммо узоқ давом этмади. Насиб экан-да.
–Биз ота-боболаримиз ҳаётидан ҳеч нарсани билмаймиз. Уларни ўрганишга ҳам ҳаракат қилмаймиз. Тўғри, тарихда хатолар қилинган. Улардан хулоса чиқариб, яхшиликлардан ибрат олиб яшашимиз керак. Биз-чи? Ўрислар тарихини биламиз. Ғарбликларнинг тарихини биламиз. Ўшаларнинг даҳоларига ўхшагимиз келади. Ўзимизда йўқми шундай буюклар? Бор, исмларини биламизу, умуман танимаймиз, – дер эди Ҳабибуллоҳ ака.
У бировга ёмонлик қилиш, ҳасад қилиш деган нарсалардан бехабар ҳам бўлса керак.
Ҳабибуллоҳ ака мен учун хазина эди. Насиб қилганча ўша хазинадан улуш олдим. Кейин у вафот этди.
Ёши улуғ эди унинг – элликда ошган. Мен эса ўсмир, аниқроғи, ўсмирча. Аммо у киши Дўстим эди менинг. Дўст деганда Ҳабибуллоҳ акани тасаввур қилганман илк бор. У киши бундай ўйлаганми йўқми, билмайман, аммо мен билган Дўстларнинг энг садоқатли, содиқ, вафолиларидан эди у одам.
Узоқ ётмади. Икки ёки уч кунда жони узилди. Ётиб қолишидан бир кун олдин учрашгандим. Ёз эди.
–Кун жуда иссиқ, – деб табассум қилди у. – Беш маҳал намозга беш маҳал ғусл қиляпман.
Эртаси куни аҳволи оғирлашди. Аммо уни кўргани боролмадим. Чунки уни бемор ҳолида кўришдан қўрқдим.
Икки кун ўтиб вафот этди...
...Жанозасига ҳам боролмадим. Аммо тинимсиз у учун тиловат қилдим.

Ҳабибуллоҳ ака яхши одам эди. Умрини яхшиликка бағишлаган одам.